Οι εργαζόμενοι σε ποσοστό άνω του 60% δυσκολεύονται να βγάλουν το μήνα με το μισθό που λαμβάνουν. Ως αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι επιδιώκουν να αλλάξουν εργασιακό περιβάλλον.
Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από την ετήσια διεθνή έρευνα «Hopes and Fears» της PwC, που δείχνει ότι μόλις το 38% από τους 54.000 συμμετέχοντες σε αυτή, απάντησε ότι καταφέρνει να έχει εισόδημα όλο το μήνα. Το αντίστοιχο ποσοστό πριν από ένα έτος ήταν στο 47%, γεγονός που σημαίνει ότι συνεχώς αυξάνονται οι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν με επάρκεια στις ανάγκες τους, στη διάρκεια ενός μήνα, με το δεδομένο μισθό που εισπράττουν.
Στις 46 χώρες που διεξήχθη η έρευνα διαπιστώνεται ότι είναι τέτοιο το κόστος ζωής, που ασκεί πίεση στους εργαζόμενους, ώστε να διεκδικήσουν αύξηση μισθών ή ακόμα και να παραιτηθούν από τη δουλειά τους, προς αναζήτηση καλύτερης εργασίας, με υψηλότερες αποδοχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 26% των συμμετεχόντων θεώρησε ότι είναι πιθανό να αλλάξει δουλειά εντός των επόμενων 12 μηνών. Σε σχέση με την αντίστοιχη έρευνα πριν από ένα έτος, το συγκεκριμένο ποσοστό έχει αυξηθεί κατά επτά μονάδες. Αναλύοντας περισσότερο τους εργαζόμενους που δηλώνουν πρόθυμοι να αλλάξουν εργοδότη, προκύπτει ότι το 44% θεωρούν πως έχουν εργαστεί υπερβολικά, ενώ το 38% δηλώνει ότι δεν μπορεί να καλύψει τα μηνιαία έξοδά του. Είναι χαρακτηριστικό ότι, από το σύνολο όσων δήλωσαν ότι επιθυμούν να αλλάξουν εργασία, το 47% θεώρησε ότι είναι σημαντική η δουλειά που προσφέρουν.
Το πρόβλημα του περιορισμένου εισοδήματος, διαπιστώνεται και στο στοιχείο των πολλών εργασιών που αναγκάζονται να κάνουν οι εργαζόμενοι. Το 21% των ερωτηθέντων, παραδέχτηκε ότι απασχολείται σε πολλαπλές θέσεις, με τους περισσότερους εξ αυτών (69%) να δηλώνει ότι το κάνει γιατί χρειάζεται περισσότερο εισόδημα. Στη γενιά Ζ (γεννηθέντες από τα μέσα του ’90 έως τις αρχές του ’00), το ποσοστό όσων κάνουν περισσότερες δουλειές αυξάνεται στο 30% και φτάνει στο 38% όταν πρόκειται για εθνικές μειονότητες, δηλαδή σχεδόν διπλάσιο από το μέσο όρο.
Από το σύνολο των ερωτηθέντων, το 42% δηλώνει ότι θα επιδιώξει να ζητήσει αύξηση κατά την τρέχουσα χρονιά. Το ποσοστό αυτό είναι υψηλότερο κατά επτά μονάδες, συγκριτικά με το 35% που είχε εντοπιστεί ακριβώς πριν από ένα έτος.
Όπως είναι λογικό, η έρευνα αναδεικνύει ότι όσοι δεν καταφέρνουν να έχουν εισόδημα ικανοποιητικό ώστε να περνούν με άνεση το μήνα τους, δεν έχουν την επιθυμία να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους. Το ποσοστό τους είναι κατά 12 μονάδες μικρότερο (50%), συγκριτικά με εκείνους που έχουν ικανοποιητικό διαθέσιμο εισόδημα σε μηνιαία βάση (62%).
Η διαφοροποίηση ανάμεσα στους οικονομικά ευκατάστατους και μη, εργαζόμενους, φαίνεται και ως προς το σκέλος της τεχνητής νοημοσύνης. Όσοι έχουν οικονομική άνεση σε ποσοστό 24% θεωρούν ότι η συγκεκριμένη τεχνολογική εξέλιξη θα συνδράμει ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Στον αντίποδα μόλις το 19% των εργαζομένων που αντιμετωπίζουν οικονομική δυσχέρεια, συμφωνεί με αυτή την προοπτική. Ακριβώς αντίθετη είναι η εκτίμησή τους για το εάν θα αλλάξει η φύση της εργασίας τους προς το χειρότερο. Το 13% των οικονομικά άνετων εργαζομένων, πιστεύει κάτι τέτοιο, ποσοστό που αυξάνεται στο 18%, όταν πρόκειται για απασχολούμενους με περιορισμένες αποδοχές.
Σύμφωνα με την έρευνα της PwC, οι εργοδότες χάνουν την πρόσβαση σε πολύτιμο ταλέντο λόγω απαρχαιωμένων προσεγγίσεων πρόσληψης και ανάπτυξης των εργαζομένων τους. Περισσότεροι από το ένα τρίτο (35%) των ερωτηθέντων με εξειδικευμένες δεξιότητες συμφωνούν σε μέτριο βαθμό ή απολύτως ότι έχουν χάσει ευκαιρίες εργασίας επειδή δεν γνωρίζουν τους κατάλληλους ανθρώπους.
